Benim rüyam
Göz açtırmıyor bugün güneş. Siniri ve nefreti azalttım bu sebeple. Yeni bir anıyı kaydetmek için duvarlarla vedalaşıp güneşi yakalayacağım diye çıktım evden. Gözümü alan ışık birbirine çarpan insanların arasına heyecanla giriyor. Saklanmıyorlar. Kaçmıyorlar. ‘İnsan gördüğüme sevindiğime mi şaşırayım’ derken ‘bu insanlar gülüyorlar’ derken buluyorum kendimi.
*
Karanlık, karanlık sonunda aydınlık. Bu dünya şimdi dönüyor. Gözleri kapatınca yaşayan hatıralardan birini yaşatmak için yeniden uyanıyorum.
Uzun süredir ne mutlu ne de istekli uyanıyorum. Bitmeyen geçmeyen bir hastalık gibi günler geçiyor üstümden. Ben her gün aynı günü mü yaşıyorum? Yani biz. Hepimiz.
*
Çoğumuz gibi aynı yolları, farklı şehirlerde aynı kabuslarla yaşıyorum.
Uykudan uyanınca geçmeyen kabuslar aynı duyguların içine sıkıştırdığından beri kendi rüyamı arıyorum. Bazen yanı başımda beliren, bazen günlerce hatırlamak istediğim kâbuslarla yaşarken arıyorum en çok yeni bir rüyayı.
Gölgeler ve gecelere ara. Bir yerlerde bir şeyler oluyor. Duvarlar konuşmaya başladığında anlıyorum. Vakit geldi. Ve sonrası kendi rüyamı bulmak için sokağa sığınıyorum. Bu şehirde yaşayanlar değil, bu şehri yaşayanlarla dolu bir rüya arıyorum. Önce kırıyor sonra arayı düzeltiyor bu şehir. Sen darmadağın olacağını sanarken tekrar gelip toparlıyor seni. Yıkan da toplayan da kendisi. Biliyor.
*
Güneş gündüzü alıp gitmeden önce anıları topluyorum şimdi. Kelimeleri birer hikâyeye dönüştürmenin peşinde izliyorum mutlu bir kalabalığı. Küsen çiçeklerime benzemesinler, çabucak solmasınlar diye gözümü açıp açıp kapatıyorum.
Tekrar tekrar aynı yerde aynı hisleri yaşıyorum. Terli, dağılmış saçlarıyla dans eden mutlu suratları gördükçe tekrar nefes alıyorum. Nefes aldırmayan dünyanın içinde kendine benzeyenlerle bir arada bir anıyı kaydederken, şimdi daha derin bir nefes alıyorum. Bu benim rüyam.
*
Kendime yetişiyorum.
Kelimeler kendi cümlesini buluyor.
Zaman geçiyor.
Durmadan dağılan, durmadan koşan bu rüya her gün yeniden doğuyor.
Bitmesine izin vermeden yeniden başlıyor.
Her gün aynı güneşi görmek işte böyle bir rüyaya benziyor.
Kelimeler azalmaya başlıyor.
Birileri biliyor gibi yapıyor.
Birileri görüyor gibi bakıyor.
Birbirimizle tanışmıyoruz.
Günler geçiyor.
Sadece birbirimize benziyoruz.
Geriye tek bir şey kalıyor.
Ben gözlerimi kapatıp hatırlıyorum.